De leuke man nam geen genoegen met mijn eerste antwoord. Hij vroeg door: ‘Maar wat doe je nou echt?’ Het voelde alsof ik een cadeautje van hem kreeg…
Oprechte interesse en doorvragen
Doorvragen is voor mij net zo’n gewoonte als iemand aankijken als we in gesprek zijn met elkaar. Zowel in mijn werk als privé doe ik het veel. Ik wil gewoon graag weten wat de ander echt bedoelt met zijn of haar woorden. Hoe de ander in het leven staat. En wat haar of zijn onderliggende ideeën en intenties zijn. Soms doet iemand het ook bij mij. Dat vind ik dan heerlijk; iemand die oprecht interesse heeft in mij en in wat ík doe! Toen deze aardige man bleef doorvragen, hielp hij mij bovendien om de essentie van mijn werk helderder onder woorden te gaan brengen.
Een deel van het gesprek:
M (=de man): ‘Karen, vertel nou eens wat jij doet…?’
Ik: ‘Ik coach en train leiders, coaches en andere – liefst eigenwijze – professionals.’
M: ‘Oké, maar wat doe je nou echt?’
Ik: ‘Ik begeleid mensen bij hun wezenlijke ontwikkeling.’
M: ‘Wat doe je dan?’
Ik: ‘Ik leer mensen om zichzelf te observeren; hun gedrag, gedachten en gevoelens. Ik leer ze leren van zichzelf en hun ervaringen.’
M: ‘Ten einde wat?’
Ik: ‘Als mensen dit vaker doen, krijgen ze meer zelfkennis en helderheid in hun waarnemen. Ze gaan hun eigen programmeringen doorzien, waardoor er vrijheid ontstaat om anders te gaan doen, denken en voelen. Ze maken meer contact met hun wezenlijke behoeften en drijfveren. Ze gaan beter voor zichzelf zorgen en komen beter tot hun recht. Ze worden gelukkiger’
M: ‘Dat is heel wat. Wat is nou de essentie?’
Ik: ‘Ik leer mensen van zichzelf te leren, zodat ze kunnen floreren.’
M: ‘Is dat het hele verhaal?’
K: ‘Ook met mijn lezingen, blogs, artikelen en boeken wil ik mensen prikkelen om vanzelfsprekendheden te onderzoeken. Niet alleen persoonlijke, maar ook de ‘waarheden’ van onze maatschappij. Zo kunnen destructieve ontwikkelingen doorbroken en omgezet worden in constructieve. Hierbij denk ik aan de manier waarop we met elkaar omgaan, maar ook aan hoe we met de aarde omgaan. Volgens mij is het zinvol om hier bewustzijn op te ontwikkelen, zodat we onze kinderen een zo duurzaam-, vreedzaam- en rechtvaardig-mogelijke samenleving achter kunnen laten.’
M: (met een liefdevolle lach) ‘Je bent gewoon een ontzettende idealist!’
Ik: (met een brede lach) ‘Ik beken…’
Nawerking
Van dit gesprek heb ik nog wel even nagenoten. En het werkt nog steeds na. Dan schiet er weer een andere formulering door mijn hoofd van van wat ik doe en wil bijdragen aan de maatschappij. Dankjewel, lieve M., dat je hebt doorgevraagd!
Enne… als jij en ik elkaar tegenkomen en je zou iets van me willen weten… schroom dan niet! Vraag me gerust het hemd van het lijf.