Een coachee schreef in zijn reflectieverslag dat we tijdens het laatste coachingsgesprek niet aan coachen toegekomen waren. We hadden vooral gepraat over het overlijden van zijn vader en wat daar allemaal bij kwam kijken. Mijn coachee worstelde met heel wat gedoe rondom de begrafenis en erfenis. En natuurlijk met de effecten op zijn eigen gevoel en identiteit die zo’n life event met zich meebrengt.
Onderzoek
Tijdens ons coachingsgesprek hadden we samen onderzocht hoe hij erin stond, wat hij wilde doen en wat hij ervoor nodig had om dat te kunnen. Hij schreef dat het hem heel wat ontspanning en inzicht had gebracht hierover met mij te praten. Waarom dan toch het idee dat we niet aan coachen waren toegekomen?
‘Echt’ coachen
Mijn coachee moest zelf lachen, toen ik het hem aan het begin van het volgende coachingsgesprek vroeg. Het had te maken met het idee dat hij de coaching doet in het kader van zijn professionele ontwikkeling en dat het vorige gesprek vooral over zijn privéleven ging. Het bespreken van casuïstiek uit zijn werk was dan ‘echt coachen’.
Altijd jezelf
Ach ja, to coach or not to coach… Voor mij is coachen een proces waarbij de coachee zichzelf leert observeren, leert kennen en nieuwe perspectieven en handelingsmogelijkheden aangereikt krijgt. Of dat gaat via lastige situaties privé of op het werk, maakt voor mij niet uit. Je neemt jezelf immers in alle situaties mee…